8. cz.2

8.

Chłopak aż zdziwił się, że Hermiona może być taka szybka. Dogonił ją dopiero przy dziedzińcu.

-No co?!- wykrzyknęła ze łzami w oczach.- Co mi chcesz powiedzieć?! Że robisz sobie ze mnie żarty?! Myślałam…

Nie dokończyła, bo rudzielec zakrył jej usta dłonią.

-Posłuchaj mnie.

-Nie!

-Silencio!

Oburzona Hermiona sięgnęła do tylnej kieszeni spodni po różdżkę, ale, o zgrozo! Zostawiła ją nad jeziorem. Ostatkami sił próbowała się wyrwać, ale Fred był za silny.

-A teraz mnie posłuchasz- warknął.-Chciałem cię przeprosić. Za tamto. Ja… Wcale tak nie myślę. Pamiętałem, co mówiłaś nad jeziorem, jak sprzątaliśmy, no i postanowiłem zrobić ci niespodziankę.

Bliźniak wyszczerzył się do dziewczyny i odwołał zaklęcie.

-Myślę, że ja też powinnam przeprosić. Za pocałunek. To było głupie, ale no cóż… Theodore nazwał mnie tchórzem. Między tobą, a Angeliną wszystko w porządku, prawda?

-Em, tak- skłamał Fred, uśmiechając się mimo woli.

Dziewczyna uśmiechnęła się, odwróciła i weszła do szkoły. Czuła się trochę źle z tym, że skłamała. Dla niej ten pocałunek wcale nie był głupi.

***

Poniedziałek. Dzień, którego żaden z uczniów nie lubił. Żaden, oprócz jednej Gryfonki. Dziewczyna z uśmiechem spoglądała na jęczących wspólnie przyjaciół. Nic nie popsuje jej tego dnia.

-Dlaczego lekcje są tak wcześnieeeeee – ziewnął Ron. Nikt mu nie odpowiedział.

Hermiona w pośpiechu dokończyła tosta z dżemem, złapała torbę i szybko ruszyła w stronę wyjścia z Wielkiej Sali.

-Mionusiu, gdzie lecisz?- usłyszała wesoły głos obok swojego ucha.

-Chcę być pierwsza, kiedy w końcu przyjdzie nowy nauczyciel OPCM, Blaise- wyjaśniła.- Wiesz, lekcje z prawdziwym Szalonookim są naprawdę ciekawe, ale ja wprost nie mogę się doczekać właściwego nauczyciela. Podobno tym razem ma to być kobieta.

 Zamachała na pożegnanie chłopakowi, a sama popędziła pod salę. O dziwo, na drzwiach była kartka z napisem:

                                                                     Wejdź, nie krępuj się.

Hermiona wzruszyła ramionami, popchnęła ciężkie, sosnowe drzwi i weszła do pomieszczenia.

Sala wyglądała tak, jak zawsze. Trzy rzędy ławek ustawionych w linii prostej, duże biurko, kilka regałów ze starymi książkami, szafa, trochę szpargałów, parę klatek i słoików. Przez duże, podłużne okno sączyło się jasne światło poranka, oświetlając, dość ponurą na pierwszy rzut oka, salę.

Szatynka wyjęła książkę, pióro, pergamin i kałamarz na swoją ławkę z przodu sali, tuż przed biurkiem nauczyciela. Nie minęła chwila, a już do środka wpadła zgraja roześmianych nastolatków, plotkujących o rzeczach całkowicie bezsensownych i nieważnych. Wszyscy rozsiedli się wygodnie. Nie obyło się bez sprzeczek o miejsca z tyłu, w końcu nie każdy lubił, tak jak Hermiona, być od razu zauważonym przez nauczyciela. Nareszcie, kiedy garstka nieszczęśliwych uczniów zajęła ostatnie wolne ławki, zabrzmiał dzwon, oznajmiający początek lekcji. W Sali nikt się nie pojawił. Pięć minut, dziesięć, piętnaście. Cisza. Uczniowie zaczęli gorączkowo szeptać. W końcu drzwi trzasnęły o framugę, a zaraz potem słychać było trzask tłuczonego wazonu.

-Ojej, reparo ! Przepraszam, że tak zaczynamy- TRZASK!- O nie! Dumbledore lubi ten kielich! Ale nic, potem to- BUM!- Ojej, ale to i tak było stare i nikomu nie potrzebne.

Zanim huragan dotarł do biurka, ucierpiało jeszcze pięć wazonów, trzy słoiki oraz spaliło się pięć zwojów dobrego pergaminu. Klasa już po głosie poznała, że owy niszczyciel to kobieta. Była wysoka, dość szczupła, ale najbardziej wyróżniały ją różowe włosy. Kobieta uśmiechnęła się przyjaźnie i powiedziała:

-Moje wejście było dość niefortunne, ale mam nadzieję, że wszyscy puścicie to w niepamięć. Zacznijmy od nowa. Nazywam się Nimfadora Tonks, jestem aurorem oraz waszym nowym nauczycielem Obrony Przed Czarną Magią.

***

-Ale zakręcona, ta od OPCM!- mruknął Ron, kiedy zaraz po lekcjach, razem z Harrym i Hermioną udali się do Pokoju Wspólnego.

-I do tego jest aurorem- Harry pokręcił głową.- Jestem ciekawy, kto ją nim mianował.

-Sorbet z truskawek – Hermiona podała hasło Grubej Damie i wślizgnęła się do środka portretu.

-Mnie wydaje się sympatyczna- powiedziała, rozsiadając się przed kominkiem.- No cóż, może i jest chodzącym, niszczycielskim huraganem, ale zna się na swoim fachu.

-Taa…- Ron chyba nie był zadowolony z opinii przyjaciółki.- Chyba wolałbym już mieć codziennie lekcje z Trelawney…

-Ja ma dosyć, wychodzę!- oznajmiła szatynka, zabierając torbę. Udała się w stronę swojego królestwa, biblioteki. Wiedziała, że czeka ją długi dzień.