2. "Jesteś kochany!"

   Wszystko wokół się rozmazało. Hermiona widziała tylko słabe przebłyski światła. Nie kontaktowała. Szatynka poczuła, że ktoś szarpie ją za ramiona.

-Hermiona! -usłyszała. -Miona, otwórz oczy ! Hermi, weź ! Mama mnie zabije, jeśli cię zabiłem. W sumie, to będę mógł ci powiedzieć, jak mi przykro. To nawet dobry pomysł.

Szatynka uniosła lekko kąciki ust.

-Ty nawet, kiedy ktoś uderza się w głowę musisz żartować, Fred? –powiedziała, siląc się na jak najbardziej wesoły ton.

-Jestem George –mruknął rudzielec.

-Przepraszam…

-Żartowałem, jestem Fred! – bliźniak wyszczerzył zęby w uśmiechu. Po chwili jego twarz znów stała się poważna. –Nic ci nie jest?

Szatynka spróbowała usiąść. Niestety, wszystko wokół zrobiło salto, a ona opadła na kamienną posadzkę. Fred złapał ją delikatnie za ramię i podciągnął do pozycji siedzącej. Usiadł obok dziewczyny.

-Dlaczego tak pędziłaś? –spytał.

-Zostawiłam w Pokoju Wspólnym  naszyjnik, jedyną pamiątkę po babci –odpowiedziała Hermiona.

-Chodzi o ten naszyjnik? –bliźniak wyciągnął z kieszeni srebrny medalion na cienkim łańcuszku.

-Och, Fred! –Hermiona wzięła przedmiot do ręki.-Skąd wiedziałeś, że to mój?

-Cóż… Z tyłu jest wygrawerowany napis „ Dla jedynej na świecie wnuczki Hermiony”. Jest jakaś inna w Gryffindorze.

-Jesteś kochany!

Hermiona z trudem uniosła się na rękach i pocałowała bliźniaka w policzek. Chłopak spłonął rumieńcem. Spuścił głowę. Jest słodki, gdy się rumieni… Zaraz,  Hermiono, o czym ty myślisz?!

-Możesz wstać? –spytał, próbując ukryć swoje zażenowanie.

Hermiona, trzymając się ściany, powoli spróbowała wstać. Gdy już stała na nogach, zachybotała się i runęła w dół. Znów zaliczyłaby spotkanie z podłogą, gdyby nie silna ręka łapiąca ją za nadgarstek i  przyciągająca do siebie. Znalazła się w ciepłych ramionach Freda.

-To chyba oznacza nie –mruknął chłopak, po czym wziął szatynkę na ręce.

Dziewczyna uderzyła chłopaka w klatkę piersiową.

-Postaw mnie! –zażądała.

Chłopak zaśmiał się.

-Jeśli chcesz rozwalić głowę, to proszę.

 Hermiona założyła ręce na piersiach i odwróciła głowę. Fred zachichotał.  Z daleka zobaczyła swoich przyjaciół, rozglądających się niecierpliwie.

-Freddie…

Chłopak zarumienił się dziko, gdy usłyszał, że dziewczyna mówi do niego w ten sposób.

-Jeszcze raz dziękuję… Jak mogę się odwdzięczyć?

Chłopak uśmiechnął się.

-Wiesz, dziś po przyjeździe, tak na przywitanie lata robimy z Georgem taki seans, jak w tym… Co jest duży ekran, taki biały i na nim takie te, straszne obrazki się ruszają, no…

-Kino i horrory.

Hermiona jeszcze raz przetworzyła w myślach wypowiedź Freda i zaczęła śmiać. Chłopak nie mógł wytrzymać, dołączył do niej. Musiał przyznać, że ten śmiech był zaraźliwy. W końcu doszli do przyjaciół szatynki. Ginny od razu doskoczyła do niej. Ron, widząc, że kujonka jest niesiona przez Freda, poczerwieniał ze złości.

-Martwiliśmy się! –krzyknęła.- Gdzieś ty była?

-Chciałam iść po naszyjnik, wpadłam na Freda, uderzyłam się w głowę, nie mogłam wstać, Fred miał mój naszyjnik, oddał mi go, nie mogłam wstać, no i on mnie tu przyniósł- Gryfonka wyrzuciła z siebie wszystko jednym tchem.

-No dobrze, fajnie, ale niedługo odjeżdża pociąg, a ty przymilasz się do Freda! -warknął Ron.

Szatynka od razu przestała się uśmiechać. Bliźniak postawił Hermionę na ziemi, nadal obejmując ją lekko w pasie.

-Nie musisz krzyczeć, Ronald –powiedziała ostro.

Ruszyła do przodu, zostawiając przyjaciół z tyłu. Nadal kręciło jej się w głowie.

-Tak?! –usłyszała krzyk Rona.- A skąd wiemy, że nie kłamiesz?! Że nie łazisz gdzieś z Fredem po salach i nie obściskujesz się z nim?! Skąd mamy pewność?!

-Ron!

-Tak, Hermiono! Przyznaj, że on cię…-nie dokończył, ponieważ Fred złapał go za szyję.

-Ty dupku! – krzyknął. –Jak możesz?! Uderzyła się w głowę, przez chwilę była jak nieżywa, a ty takie rzeczy mówisz?! Brzydzę się tobą, Ronald! Między mną i Hermioną nic nie ma, i nigdy nie będzie!

Fred puścił purpurowego na twarzy chłopaka i podszedł do płaczącej szatynki.

-Chodź, idziemy – szepnął, po czym wziął Gryfonkę na ręce i podszedł z nią do swojego bliźniaka i Lee Jordana.

***

-Wspaniale, Ronald! –Ginny siedziała w przedziale.

Obok niej stała Luna, z poważnym wyrazem twarzy, co u niej było niezwykłe. Niedaleko blondynki siedział zgorszony Neville. Tylko Harry miał beznamiętny wyraz twarzy. Nie wiedział, czy ma bronić przyjaciółki, czy najlepszego przyjaciela, jak mu się wydawało, po grób.

-Jak mogłeś tak powiedzieć?- spytała Luna.

Jej głos był twardy i poważny. To w ogóle do niej nie pasowało.

-No, ej –mruknął Ron.- Nie zrobiłem nic bardzo złego.

-Nic bardzo złego?!- Neville aż wstał.- Wykrzyczałeś jej w twarz, że obściskuje się z Fredem, tylko dlatego, że niósł ją na rękach! W dodatku pewnie chciałeś dodać, że poszła z nim do łóżka!

-No, niby tak, ale…

-Ronaldzie Weasley! –krzyknęła Ginny.- Jeśli w tej chwili nie pójdziesz, i nie przeprosisz Hermiony na kolanach, powiem o wszystkim mamie!

-No dobra, już idę –Ron wstał i ruszył do drzwi. Za nim podążyli Ginny, Neville i Luna. Tylko Harry został w przedziale.

-Ktoś musi pilnować bagaży –mruknął Wybraniec.

***

Między mną i Hermioną nic nie ma, i nigdy nie będzie!

Za każdym razem, gdy Hermiona wspominała te słowa, czuła dziwne ukłucie w sercu. W końcu nic nie czuła do Freda. A przynajmniej tak sobie wmawiała. Kolejna łza spłynęła jej po policzku. Poczuła, jak ktoś ją ociera.

-Nie płacz, mała –George potargał jej włosy.- Nasz brat to po prostu palant.

-Yhym, taki sam jak ty –powiedziała wesoło, szturchając bliźniaka.

George napchał sobie policzki czekoladowymi żabami, zaczął nimi pluć i mówić:

-Jestem Ron – świnia, uwielbiam pluć i żryć wszystko!

Dla efektu zachrumkał. Wszyscy wpadli w niekontrolowany śmiech. Fred upadł na podłogę i zataczał się ze śmiechu.

-Starczy tego dobrego, gorąco się zrobiło.

Wstała, mając zamiar otworzyć okno. Fred złapał ją za kostkę i pociągnął w dół. Dziewczyna wywróciła się, prosto na roześmianego bliźniaka. Spojrzała mu w oczy. Przez chwilę czuła się dobrze. W tym momencie drzwi się otworzyły, a stanął w nich Ron. Widząc roześmianą dwójkę Gryfonów spurpurowiał ze złości. Chciał coś krzyknąć, ale wściekła Ginny kopnęła go w kostkę. Hermiona wstała, otrzepała ubranie i stanęła naprzeciwko Rona.

-Czego chcesz?- spytała, patrząc mu odważnie w oczy.

-Przeprosić.

-Hmm?- Hermiona uniosła jedną brew.

Ron westchnął. Uklęknął na kolana i wziął Hermionę za ręce.

-Hermi, wybaczysz mi? Byłem dupkiem, kompletnym.

-Jeszcze się zastanowię, Ronaldzie.

Chłopak przygasł. Wstał i podszedł do drzwi.

-Jak się zastanowisz, daj znać.

Hermiona zaśmiała się wesoło.

-Już ci wybaczyłam.

***

-Nareszcie jesteście!

Pani Weasley od razu ich przywitała. Wyściskała każdego z osobna.

-Idźcie na górę, zostawcie rzeczy, odświeżcie się i zejdźcie na kolację! Pewnie jesteście zmęczeni, więc dziś nie musicie ni robić!

Hermiona wraz z Ginny pierwsze znalazły się w swoim pokoju. Szatynka zabrała kosmetyczkę, ubrania i poszła do łazienki. Odświeżyła się, oczy pociągnęła czarnym tuszem. Założyła czarne rurki, niebieską bluzkę w czarne kropki, białe trampki. Włosy upięła w koka. Wyszła z łazienki i wpuściła Ginny. Usiadła na łóżku i czekała na Rudą. Kiedy Weasleyówna wyszła, obie udały się na obiad. Ruda z uśmiechem usiadła obok Harry’ego, który aż przetarł okulary na jej widok. Miała krótkie, zielone spodenki, bluzkę koloru kości słoniowej i czarne trampki. Usta miała pociągnięte błyszczykiem. Zaśmiała się i usiadła wygodnie na „swoim” miejscu. Po obu stronach szatynki usiedli bliźniacy. Gwizdnęli na jej widok.

-No, bo, Hermiono...- zaczął George.

-Dla kogo się tak wystroiłaś? – dokończył Fred.

-Dla gnoma z podwórka –odpowiedziała wesoło Hermiona.

W dobrych humorach zjedli kolację. Potem dziewczyny udały się na górę. Hermiona założyła swoją  letnią piżamę. Składała się ona z krótkich, czarnych spodenek i białej, cieniutkiej bluzki na ramiączkach. Do ręki wzięła koc, a na nogi włożyła puchate, brązowe kapcie. Uśmiechnęła się na widok Ginny w długiej koszulce do połowy ud, spod której prześwitywały zielone spodenki. Obie dziewczyny udały się na strych. Tam, o dziwo, stały dwie, duże, pluszowe kanapy oraz trzy fotele. Naprzeciwko mebli usytuowany był wielki plazmowy telewizor.

-Skąd wy go wzięliście?- spytała zdziwiona Hermiona.

-Mamy swoje sposoby –wyszczerzył się Fred.

*************************************************************************************

No, to jest 2 rozdział xD Tak, jeszcze dziś xD Mój komputer zaprzestał buntu, i oto jest ! J Mam nadzieję, że błędów za dużo nie było, i że zaciekawiłam czytelników ^^ Końcówka trochę marna, ale nie umiem jej zmienić na lepszą, także nie bijcie, plis xD

Takie pytanko do was:

Lubicie czytać z podkładem muzycznym? Dodawać muzykę do rozdziałów??